Ο άνθρωπος που θέλει να κυβερνήσει τη χώρα, με πολλές ευκαιρίες, έχει αποδείξει ότι πιστεύει πως ανήκει σε κάποια «ανώτερη τάξη»! Το έχει αποδείξει με πάμπολλες δηλώσεις του, από τις γνωστές αναφορές του περί «φυσικής ανισότητας», μέχρι εκείνες τις πρόσφατες για το ότι δεν μπορεί να έχουν δικαίωμα πρόσβασης στη μόρφωση όλοι, ή τις άλλες για την ακριβή ασφάλιση (σύστημα Πινοσέτ) στην οποία θα έχουν φυσικά πρόσβαση μόνο οι έχοντες χρήμα.
Ας θυμηθούμε με πόσο κυνισμός είχε διακηρύξει ότι: «είναι παράξενο και τολμώ να πω άκρως προβληματικό, τι πάει να πει ότι είμαστε όλοι ίσοι»!
Για να θυμόμαστε ή να γνωρίζουμε!
Στέλιος Ράμφος: Να πω ότι όντως ο χρόνος τρέχει, καλπάζει κυριολεκτικά, άλλα ότι υπάρχουνε ορισμένα στοιχεία, ορισμένες παράμετροι ας πούμε κοινωνικές οι οποίες έχουν μια άλλη σταθερότητα και οι οποίες είναι το αξιακό σύστημα. Αν σήμερα ας πούμε έχουμε μια ταραχή παγκοσμίως είναι γιατί οι εξελίξεις και το αξιακό σύστημα δεν έχουνε βρει τρόπο να ταιριάξουν. Θεωρώ ότι στο εκπαιδευτικό μας σύστημα κυρίως μετά το 74 έχουνε γίνει θεμελιώδη σφάλματα. Γιατί πρώτα απ όλα αντιμετωπίζεται ως τόπος προετοιμασίας επαγγελματικής και αποκαταστάσεως. Υπάρχει μια τέτοια διάσταση ασφαλώς σ αυτό, το εκπαιδευτικό στοιχείο άλλα υπάρχει το στοιχείο της παιδείας το αξιακό, δηλαδή δύο πράγματα παίζονται εκεί πέρα.
Επομένως η αρχή που πρέπει να ισχύει για τις αξίες δεν είναι η αρχή που πρέπει να ισχύει για όλα τα πράγματα. Το γεγονός δηλαδή ότι η παιδεία από το 74 και μετά κατά κύριο λόγο έγινε υπόθεση ευκολίας διευκολύνσεως καθηγητών η μαθητών, ήτανε η αιτία μιας κάθετης εκπτώσεως του εκπαιδευτικού γεγονότος ας πούμε και συστήματος, γιατί η παιδεία είναι σαν τον αθλητισμό, προκόβει με τη δυσκολία. Φαντάζεται κανείς έναν να πάει στη Εθνική Ελλάδος, να είμαι εγώ στη εθνική Ελλάδος 1,70 ογδόντα κιλά, πως θα γίνει αυτό το πράγμα; Αυτό είναι διεστραμμένη αντίληψη ευθύς εξ αρχής, άρα εάν θέλουμε να μιλήσουμε για παιδεία πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πρώτον, ότι η παιδεία είναι το πεδίο της δυσκολίας, εκεί δηλαδή που οι άνθρωποι βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Ποιό είναι το πρόβλημα; ότι αν είναι ας πούμε μια μονοκόμματη παιδεία θα θυσιαστούν μυριάδες ανθρώπων οι οποίοι θα είναι καλοί στα μαθηματικά ενδεχομένως, και δεν είναι καλοί σε κάτι άλλο. Άρα τι χρειάζεται; μια παιδεία που ενδιαφερόμενη για τα χαρίσματα διαμορφώνει συνθήκες ισότητος επειδή τα χαρίσματα βρίσκουν διεξόδους. Η απειρία των σχολείων.
Κυριάκος Μητσοτάκης: Γιαυτό είναι παράξενο και τολμώ να πω και άκρως προβληματικό το γεγονός ότι όλοι θέλουν να πάνε στο πανεπιστήμιο. Τι πάει να πει όλοι στο πανεπιστήμιο. Σε χώρες όπως η Ελβετία η Γερμανία άνω του 50% των παιδιών κατευθύνονται στη τεχνική εκπαίδευση.
Χρήστος Ράπτης: Εδώ θεωρείται υποτιμητικό.
Στέλιος Ράμφος: Βεβαίως.
Κυριάκος Μητσοτάκης: Κι έχουνε πολύ δημιουργικές και ουσιαστικές καριέρες και προσοδοφόρες θέλω να πω αξιοποιώντας τις δεξιότητες και τις ικανότητες τις οποίες έχουν. Εδώ στη Ελλάδα η επαγγελματική εκπαίδευση είναι το αποπαίδι μιας ήδη προβληματικής παιδείας κι αυτό είναι όμως ένα ζήτημα αξιών, προτύπων.
Στέλιος Ράμφος: Βεβαίως.
Κυριάκος Μητσοτάκης: Μιλάμε για την αριστεία να της δώσουμε όμως ένα ευρύτερο ορισμό
Στέλιος Ράμφος: Ξεπερνώ τον εαυτό μου κι όχι τους άλλους.
Κυριάκος Μητσοτάκης: Ακριβώς. Άριστος δεν είναι αυτός που παίρνει 20 άριστος είναι αυτός που αποδίδει στο maximum των δικών του δυνατοτήτων. Δεν είναι όλοι οι μαθητές για να παίρνουν 20. Η όταν παίρνουν όλοι οι μαθητές 20 υπάρχει ένα πρόβλημα. Όπως όταν εγώ πήγα στη Δημόσια Διοίκηση και βρήκα όλους τους δημόσιους υπάλληλους να παίρνουν άριστα, και εκεί υπήρχε ένα πρόβλημα, προφανώς δεν ήταν όλοι άριστοι αλλά η αριστεία είναι ακριβώς αυτό το οποίο λέει ο Στέλιος, είναι ξεπερνώ τις δυνατότητές μου. Δοκιμάζομαι και φθάνω στα όρια που μπορώ να φτάσω, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν είμαστε όλοι ίσοι και δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ όλοι ίδιοι, αλλά η λογική του ότι προσπαθώ αγωνίζομαι δουλεύω, δουλεύω σκληρά.
Η αλήθεια είναι ότι ως εργαζόμενοι δουλεύουμε πολύ στη Ελλάδα αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε τουλάχιστον οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα δουλεύουνε πολύ, και τα παιδιά μας δουλεύουνε πολύ, δεν είμαι όμως σίγουρος ότι δουλεύουνε με το σωστό τρόπο, η ότι αυτή η προσήλωση στην υπέρβαση των δυνατοτήτων και στην απόκτηση πραγματικών δεξιοτήτων ότι είναι η προτεραιότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Εκ στόματος κόρακος εξελεύσεται κρα.
Πρέπει να έχει κανείς θεόρατο θράσος η να είναι πορφυρογέννητος, κανονική Αντουανέτα, η απλώς τελειωμένος ηλίθιος για να πετάει στα σκουπίδια (κυρίως) τα 2 πρώτα άρθρα της Οικουμενικής διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
“.. Άρθρο 1 Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης.
Άρθρο 2 Κάθε άνθρωπος είναι υποκείμενο όλων των δικαιωμάτων και ελευθεριών που αναφέρονται στην παρούσα Διακήρυξη, χωρίς καμιά απολύτως διάκριση, όπως το φύλο, η γλώσσα, η θρησκεία, οι πολιτικές ή άλλες πεποιθήσεις, η εθνική ή κοινωνική καταγωγή, η περιουσία, η γέννηση ή οποιαδήποτε άλλη κατάσταση. Επίσης δεν είναι επιτρεπτό να γίνεται καμία διάκριση λόγω του πολιτικού, νομικού ή διεθνούς καθεστώτος της χώρας από την οποία προέρχεται κανείς, είτε πρόκειται για χώρα ή εδαφική περιοχή ανεξάρτητη, είτε για χώρα μη ανεξάρτητη, υπό εποπτεία ή υπό οποιονδήποτε άλλο περιορισμό κυριαρχίας. ..”